In 1995 bracht Leftfield het monumentale Leftism uit, dat steeds troont als een lavakegel uit het blauw, een meesterstuk van de 90’s progressive electronica, toen de IDM scene (intelligent dance music) pas echt tot bloei kwam. Het pakte de geest van de London underground gedurende deze tijd als gegoten; we hebben het over warehouse feestjes, mixen met vinyl, drum & bass, en de vette sneaker boots met 5cm zool, tot op deze dag steeds te koop in Camden Town.

Hun opvolger uit ’99 Rhythm and Stealth was stiekem ook wel heel goed maar niet zo toegankelijk als Leftism, een bewijs dat de prestatie van Leftism benadrukt; om commercieel succes in dit genre te hebben is zeer moeilijk. Als het te ingewikkeld is zijn de leken al snel niet meer te vermaken, en is het te eenvoudig dan wordt het al na een paar weken tot nietszeggende electronsiche snert verklaard en in de koopjesbak gegooid. Maar de hoofdreden was toch wel dat de wittebrood epoch voorbij was. Dit soort muziek paste niet zozeer meer in de massale euforie van de ravescene in aanloop na de millenuimwisseling.

Dus, wat valt er te verwachten van Leftfield in 2022 nadat de wereld al zoveel verder is gedraaid sinds de 90’s? Het is alsof This is what we do zomaar uit de lucht kwam vallen. Een langvergeten la die ergens open vloog. Zou ze nog iets relevant te vertellen hebben?

Je moet wel goed kijken van wie het album nu eigenlijk is, want de hoes vangt het oog niet echt; dat die zomaar weer in een stapeltje de la in zou kunnen is niet uit te sluiten. Maar als je wel geroepen bent deze CD in je speler te laden, wacht er een leuke verrassing.

Wat meteen opvalt is de kenmerkende sound als vanouds, een nostalgisch crèmetaartje wiens smaak je al snel teleporteert naar de mid 90’s. “We zijn er weer!” zou Leftfield wellicht kunnen zeggen. This is what we do pakt je vanaf het eerste moment. Er vallen uitstekende vocale samenwerkingen te horen, dikke samples, rijke en dynamische analoge synthklanken, en boeiende en onvoorspelbare dansritmes. Het is pret, toeganklijk en helemaal niet van deze tijd. Draai het in ‘n donkere ruimte, glow-in-the-dark erbij, nodig je vrienden uit, draag je kleren oversized, en laat je telefoon thuis.

 

Tangerine Dream is de oorspronkelijke grootvader van space ambient. Hun synthesizergeluiden klinken al op meer dan 100 uitgebrachte albums sinds hun oprichting in Duitsland tijdens dat mooie muziekjaar 1967.

Hun ruimteschip is tot aan de plafonds gevuld met enorme rekken synthkasten (vraag maar niet hoe ze met zwaartekracht omgaan) met ontelbare knoppen en faders en nesten aan gekleurde draden, met ieder lid’s kajuitstoel voorzien van een toetsenbord.

Hun nummers kunnen telkens weer worden beschreven als avontuurlijke reizen tot aan de grenzen van cosmische expansies, met de Moog synthesizer die telkens weer prijkt als een zwart monoliet en herinnering aan het eerste instrument dat het alles ooit mogelijk maakte.

Voor een band zo productief als Tangerine Dream, staat Raum niet per se uit als een baanbrekend album. Het is in essentie een verlenging van soortgelijke vorige albums door de deccenia heen. Toch, als deze dromerige klankreis je oren en verbeelding bevalt – het gevoel dat je onderweg bent naar een spannende bestemming in dat zwarte gewelf buiten de atmosfeer van de aarde – valt Raum zeker te beleven als nog een hoofdstuk in het continuüm.

Steeds weer een groots eerbetoon aan muziek wat oneindig is in vorm en nooit te lang talmt voordat de lichtsnelheid weer op gang komt naar het volgende glitterende ruimteparadijsje.

 

Dat de Zwitsers-Ecuadoriaanse broers Estevan en Alejandro, oftewel Hermanos Gutiérrez, inspiratie put uit epische spaghetti westerns van Sergio Leone zou al snel duidelijk zijn voor iedereen die zich verdiept in deze heerlijke collectie van tien tracks.

Stel je een roadtrip voor door de woestijn op een goudgele dag, met uitgestrekte vergezichten, en een eindeloze azuurblauwe koepel die over ijle terracotta vlakten hangt. Of misschien wel over de verlaten paden van een David Lynch film, met alleen een flintermaans licht in het eindeloze donker. Luister verder.

El Bueno Y El Malo is zondermeer een gitaaralbum, waarin de broers gespecialiseerd zijn in het delicate vervlechten en synergie van hun snaarpartijen. De ene broer legt de ritmische patronen neer en de andere schildert er weelderige melodieën overheen. Zo resoneert het door het album heen terwijl men steeds meer in het stille verhaal van de lege landschappen vervoerd wordt.

 

Na een keer naar Maternity Beat geluisterd te hebben, vormt men al snel het idee dat een zeer getalenteerde muzikante hier haar ding doet. Hedvig Mollestad, die haar doorbraak in 2009 maakte tijdens het Molde International Jazz festival in Noorwegen, speelt hier niet alleen diverse instrumenten maar schrijft ook de composities en arrangementen aan haar eigen vaardigheid toe. En jazz is het ook niet alleen, het is jazz met psychedelische rockinvloeden; over golven en golven gaat het vikingschip vooruit.

Om een bescheiden vergelijking te wagen kan men het misschien vergelijken met Bitches Brew van Miles Davis. Maar om enigszins dichtbij de waarheid te komen is zelf luisteren zeker aan te raden. Dit werk is zeer gevarieerd en complex en het zou misschien zelfs jaren nemen het helemaal te doorgronden, tot slot zou het zelfs sommige legendarische jazzrockopa’s laten blozen.

Maar dat zou ook niet anders kunnen met de 12 cilinders van het Trondheim jazz orchestra dat haar werk tot leven laat komen. Een tour de force! Of liefs een force of nature! Laat de hoes je niet misleiden; neem als leidraad de naderende storm in de titel vervat.

 

Het zevende en nieuwste album van de zussen Lovell van Larkin Poe is een stevige verzameling nummers uit eigen stal die put uit het beste van blues en southern rock.

Wat ze doen staat bol van kwaliteit en attitude; je kunt je bijna voorstellen in The Deep South te zijn, geboortegrond van deze uit hart en merg geboren klanken.

Er wordt geen nieuw terrein verkend op Blood Harmony, ze bewegen met veel zelfvertrouwen op de gebaande paden van het genre. Elk van de tien nummers zijn kant en klaar gemaakt voor ongecompliceerde luistersessies en dat zou ook wel de kracht van dit album kunnen zijn. Een beetje pop zelfs, maar wel stoer genoeg voor een fikse shot blues.

 

Brutus biedt met hun derde album een knappe balans tussen emotioneel beladen postrockmelodieën en rauwe punk ontladingen, met de zwaarte van post-metal als mantel.

Het juweel in de kroon van het Belgische drietal wordt zondermeer herkend aan de kracht van leadzangeres Stefanie haar stem; een onstuimig, gepassioneerd signaal dat tussen simplistische en etherische frequenties kan schakelen zonder het geringste naadje in de cascade.

De geluidsproductie is van uitzonderlijk gehalte, en daarom mag Unison Life gerust wat harder gedraaid worden voor de volste sonische ervaring. Sluit je ogen en laat je meevoeren, alsof ze daar in je woonkamer optreden, of waar het geluid over je stroomt in een oceaan van fans tijdens een live optreden.

*****

Vault is een vierledige band die de moderne progressieve rock feilloos beheerst en afkomstig is uit onze eigen thuisstad Enschede.

Na al een EP uitgebracht te hebben is hun volle debuut een conceptueel album waarbij de teksten vooral globale existentiële thema’s onder de loep nemen. Zanger Maico vertelt het verhaal met een opmerkelijke volwassenheid hoewel vergelijkingen met de in de scene bekende Steven Wilson onvermijdelijk zijn.  The Perfect Truth is een wat kortere progbundel met niet echt genoeg kost voor een mythologische ervaring, maar de uitstekende muzikaliteit en het vakmanschap van Vault vallen beslist te prijzen als voorproef van wat nog meer mogelijk is in een epsich kader.

Ervaren fans zullen waarschijnlijk overeenkomsten horen tussen de ruige en soms meer ingetogen en mysterieuze landschappen die Vault creëert en die van genregenoten Porcupine Tree. Niettemin staat The Perfect Truth stevig op zijn eigen benen en als deze strakke rockmotor zo doorgaat, is hij ongetwijfeld voorbestemd om nog een unieke groef in de annalen van de prog-rock te kerven.

*****

In de traditie van neo-prog, wiens bloeitijd in de 80s de magistrale band Marillion heeft voortgebracht, presenteert een andere Schotse clan genaamd Comedy of Errors in het jaar 2022 een schitterende artifact aan het altaar van de epische rock.

Qua stijl meer in lijn met genreadjudanten Pallas en IQ, legenden in de scene niettemin, neemt Time Machine je op een evenwichtige reis die even makkelijk op de achtergrond tijdens het houtsneewerk als door de hoofdtelefoon op de sofa kan draaien. Er zijn stoere gitaarriffs en solo’s, onderweg met de gebruikelijke salvo’s toetsen als roer. Bas en drums en de stem van Jim Cairney die het geheel goed afronden. De composities hebben genoeg complexiteit en intrige om met meerdere luisterbeurten steeds meer subtiele nuances te laten zien. Zeker de moeite waard voor de ervaren progfans maar ook degenen die een keer de smaak van deze sound willen pakken.

*****

Toen Sique Sique Sputnik in 1986 met een ongekende ostentatie dreigde de wereld over te nemen, werd de collectieve adem van muziekfans voor een korte poos ingehouden in afwachting van wat komen zou. Hun debuut Flaunt it was uiteindelijk raar en ontstellend doch verrassend leuk en catchy met de supersonische gitaren, synthbeats, loops en samples over o.a. robotten en hedonistisch onheil.

De hersenen achter dit mediamonster was bassist Tony James (Generation X, Sisters of Mercy) die een supergroep bedacht van leden die niet echte muzikanten waren, maar wiens stijl een revolutie in de muziekwereld zou kunnen ontketenen. Het werkte, heel even.

In 1988 kwamen ze tegen alle verwachting in terug met de desbetreffende opvolger Dress for Excess die onvermijdelijk in de media symbool zou staan voor een kater en het einde van Sputnik, nadat al hun grapjes allang op een stokje waren.

Dezelfde media hadden wellicht niet goed geluisterd naar deze opvolger, want hoewel minder voorbarig dan Flaunt it, heeft Dress for Excess zeker haar momenten. Wat er nog overbleef in Sputnik’s doos van 80s lifestyle rekwisieten en gadgets krijgen hier de kans ook een keer als kaf in de neon mist op te gaan, een reuze fuck you en knipoog voordat de hanenkammen en visnetkousen in de limo klommen en hun hele gevaarte uit het zicht verdween.

 

Terug naar de hoofdpagina